Novi beat iz Brooklyna

  Svakih nekoliko godina na globalnoj muzičkoj sceni javljaju se mali epicentri gdje nekim čudom niču izvrsni novi bendovi, dolazi do koncentracije kreativnih snaga te se pokreću prave male revolucije. Naravno svaki takav epicentar kao crna rupa povlači za sobom sljedbenike, pa se tako formiraju čitavi pokreti. I to je ukratko priča o rađanju 'novog vala'.

 Prije nekih šest-sedam godina takav jedan 'movement' dogodio se u Kanadi kad je ondašnja scena doslovno 'eksplodirala' sa nekoliko vrhunskih bendova koje su predvodili montrealski Arcade Fire i Broken Social Scene iz Toronta. Nagužvalo se tu, u samo nekoliko sezona, mnogo dobrih i nekoliko izvrsnih bendova. Montrealsku plejadu činili su još Les Georges Leningrad, Godspeed You!Black Emperor, Islands te Wolf Parade sa svim svojim derivacijama ( da spomenem samo one najbitnije: Hot Hot Heat, Swan Lake, Frog Eyes, Handsome Furs i, po meni možda najbolji kanadski bend, Sunset Rubdown). U obližnjem Torontu controller.controller i Death From Above 1979  prakticirali su žestoku svirku, a sa drugog kraja zemlje, iz hladnog Vancouvera, vjetar je donio nove zvučne akrobacije izvođača Black Mountain, Destroyer, Ladyhawk, The New Pornographers i The Organ.

 Za koju godinu, kada je najezda kanadskih bendova počela jenjavati, u njujorškoj četvrti Brooklyn na sceni su se pojavili novi igrači pomičući ustaljene granice suvremene muzike na nevjerojatno inovativan i eksperimentalan način. Što je i logično, razmišljajući iz perspektive da je ipak riječ o geografskom podneblju na koje se stisnulo nekoliko desetaka narodnosti i još dvostruko toliko etniciteta. U takvom okruženju eklekticizam, mješavina kulture i stilova su zagarantirani sami po sebi. Taj bruklinski fenomen od tad nikako da stane, što je u indisponiran položaj nedavno dovelo i jednog britanskog kritičara. Isti se svojim čitateljima u uvodu jednog teksta ispričao što opet, po ko zna koji put unazad godinu dana, piše o 'još jednom sjajnom debitantskom bendu iz Brooklyna'. Za to naravno nije kriv on sam koji preferira 'one tamo preko' na štetu britpop izvođača. Takvo je stanje stvari. A ono kao da nekom nečuvenom tehnologijom svaki mjesec, k'o na pokretnoj traci, rađa i multiplicira nove talente.

 Značajniji proboj natprosječnih talenta u ovom živopisnom njujorškom kvartu među prvima ja započeo sa Animal Collecitive koji su u istraživanju zvučnih efekata skrenuli u neviđene kombinatorike usklađivanja naoko nespojivih žanrova poput noisea i folka stopljenih u elektro ritmove koji jednako uzbudljivo pulsiraju u indie pop i psihodeličnim aranžmanima. Posao su uspješno nastavili LCD Soundsystem krećući se prethodno utabanom stazom Daft Punka. No, da ne bi bilo zabune, ipak nije riječ o copy-paste sistematici, radi se o daleko kompleksnijem elektronskom trojcu  koji uspješno navigira dance/disco naslijeđem komponirajući ga sa ekvivalentnom količinom punk i indie ritmova.

Najprogresivnijim zvukom pažnju je privukao instrumentalni četverac Battles. Karakteriziraju ih žešći, alternativniji (dis)harmonični ritmovi bazirani na post i math rocku pa je zato njihovo prvo izdanje 'EP' skepticima zvučao kao samoubilačka misija. Ne zato što je riječ o lošem uratku, već naprotiv, o natprosječnoj kvaliteti koja ni u čemu ne podilazi ukusu šire publike, koja je lišena bilo kakvog utjecaja mas produkcije unutar glazbene industrije. Srećom nisu marginalizirani i etiketirani kao još jedan u nizu nadobudnih alter art projekata već su podjednako dobro prihvaćeni i od strane publike i kritike. Atmosfera koju grade uz pomoć distorziranih melodija i ritmova često je potpuno nadrealna, lišena svakog konteksta prostora i vremena. Njihovi albumi obiluju pravim malim apokaliptičnim eskapizmima koji zvuče kao da nemaju previše veze sa ovim svijetom. Kao da ih je u ovom dijelu svemira slučajno ostavila neka viša inteligencija.

 Valjda toj istoj inteligenciji treba zahvaliti na imenima poput The National, Yeah,Yeah, Yeahs, Dirty Projectors, Outhud, Grizzly Bear (atmosferični i introvertni indie/folk), Panda Bear (solo projekt jednog člana Animal Collectiva čiji se prošlogodišnji LP 'Person Pitch' našao na samom vrhu većine 'best of the year' lista) ili Yeasayera. Njihov prošlogodišnji debi 'All Hour Cymbals' zvuči kao da je netko Petera Gabriela teleportirao u daleku budućnost i to na Bliski istok ili u Zapadnu Afriku. On je, u neku ruku, utemeljen i na principima 'Return to Cookie Mountain' sa kojim su  Tv On The Radio 2006. godine suvereno zavladali tronom alter i pop scene. Sjećam se te godine, otkrića tog albuma i vlastite oduševljenosti koja evo niti nakon pune dvije godine ne jenjava.

 A da njihova superiornost nije stvar slučaja te da se radi o iznimnim talentima čiji rok trajanja nadilazi jednu sezonu, Tv On The Radio dokazao je nedavno izdanim 'Dear Science' kojeg mnogi već sad, sa neskrivenim simpatijama, proglašavaju najgenijalnijim uratkom ove godine. U žanrovskom smislu, Dear Science se ne odmiče  previše od svog prethodnika već revidira ustaljene principe i kreativni patchwork izgrađen na do tad neviđenoj fuziji free jazza, a cappelle, alter rocka, indiea, post-punka, electro, soula..... Ukratko, čini se nemogućim opisati sa kojim atributima su u stanju maestralno baratati u pojedinim momentima. Moguće je samo ustvrditi da je Tv On The Radio nastavio letjeti rutom koju si je sam nametnuo, ali je još više raširio krila. I tako osigurao titulu trenutno najinovativnijeg i najinspirativnijeg izvođača na globalnoj sceni.

U tom lovu na naslov najboljih u protekloj godini trebalo bi se naći još nekoliko novijih bendova iz kvarta koji su debitirali u posljednjih nekoliko mjeseci. Među njima definitivno vrijedi izdvojiti fantastičan ženski trojac Vivian Girls koji praši žestoki punk/rock/indie sa primjesama shoegazea i, što posebno valja naglasiti, vokalima koji kao da su preuzeti sa gramofonskih ploča pop ženskih bendova koje su slušale naše mame. Uz njih su tu i neobični Professor Murder (post punka/go-go/techno), Bear Hands (postpunk/indie/experimental) te power pop duo Matt&Kimm koji koketiraju sa elektronikom.

No teško da će privući velik auditoriji kao što je to pošlo za rukom electro/disco/synthpop grupaciji Hercules And Love Affair čiji je jedan od vokalista Antony Hegarty iz Antony And The Johnsons. Istoimeni album izdali su u martu, a premijerni singl Blind pobrinuo se za streloviti proboj o kakvom samo rijetki mogu sanjati.

 
Evo i dva linka za recenzije na Pitchforku:

 http://www.pitchforkmedia.com/article/record_review/146145-vivian-girls-vivian-girls

 http://www.pitchforkmedia.com/article/record_review/49203-hercules-and-love-affair-hercules-and-love-affair

 
I naravno nekoliko novijih numera koje mjesecima vrtim bez prestanka:

Vivian Girls: Where do you run to

Hercules And The Love Affaiir: Iris 

Tv On The Radio: Golden age