bulevar sumraka

Šta se čudimo. Šta se skandalizuijemo. Nije ovo prvi put da SRS glorifikuje optužene za ratne zločine. Pa i njihov šef je u Hagu.  Koliko nas je adekvatno reagovalo na objavljivanje i promociju najnovije Šešeljeve knjige Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije? Da li smo i tim povodom tražili hapšenja, utvrđivanje okolnosti da li ima krivičnog dela  u samom naslovu, pa na dalje, u onome šta se na tribini pričalo....?  

Srpsku radiklnu stranku treba zabraniti, a ne umivati, urbanizovati i legitimizovati.

Ne vidim ni jedan razlog da se predsedavanje Tomislava Nikolića Narodnom skupštinom hvali. Smatram apsolutno nedopustivim da se on po svojoj principijelnosti u politici spominje u istoj rečenici i poredi sa pokojnim premijerom Đinđićem, kao što je bio slučaj i ovde na blogu.

LDPov kontramiting  radikalskom  lepljenju palkata smatram obezvređenim time što čelnici koalicije  Od nas zavisi ( drugi me toliko ne zanimaju) uporno daju izjave i intervjue radikalskim dnevnim novinam Pravda! Šta hoće time da postignu? Da povećaju svoje prisustvo u medijima, jer su bojkotovani u drugim glasilima!? Da preobrlate hard core radikle? Jedino što tim sramnim gestovima čine je da legitimizuju sve što se u tim novinama objavi i da iritiraju verne birače.  

Priču o oazama slobodnog novinarstva kod nas,  a tek onu o amnestiji onih koji su se prešaltali na “našu stranu” kojim je Aleksandar Vučić najredovniji gost kome  domaćini ne protivreče ni kad notorne neistine iznosi,  smatram lažnom dok god se radikali kao legitimni gosti pozivaju u emisije političke i zabavne prirode. Dovoljno je što moramo da ih gledamo u informativnim blokovima.

  Umesto što smo se sveli na  to da stalno samo reagujemo na sramne gestove SRS, koji se svojim “zalaganjem” za poštovanje ljudskih prava i slobodu izražavanja samo izrugavaju ovim tekovinama demokratije,  trebalo bi da se koncentrišemo na pro-aktivnu deradikalizaciju Srbije, ako ne želimo da cela postane bulevar sumraka.  

Pored bojkota Pravde, širokog pritiska, DA PRITISKA,  na medije ( u koji bi trebalo da budu uključeni i samoproglašeni deradiklizatori G17 i DS a u kojoj bi glavnu ulogu mogli da odigraju vlasnici velikih marketinških kuća bliskih i vrhu DS i DSSa) da radiklima ne daju prostor mimo info programa dokle god veličaju lik i nedelo Ratka Mladića i drugih optuženih i osuđenih za rane zločine, poput njihovog šefa stranke što se ovde, čini mi se, često zaboravlja trebalo bi uraditi i sledeće:

-raščistiti  da li je, po sadašnjim zakonima, samo lepljenje plakata krivično delo i ako nije osuditi akt policije  koja je privela one koji su ih lepili

-prozivati državnog tužioca i druge organe za sva kršenja Ustava, i ovog i ovakvog, od onoga koje svojom aktivnom dualnom ulogom čini Boris Tadić na dalje, i zahtevati da oceni da li izjave radiklaskih čelnika sadrže protivustvne karakteristike ( rasporovanje mržnje etc..) i da se zahteva da se svaki put obrate javnosti i kažu obrazloženje ako nađu da radikli ne/ ili krše ustav.

-zahtevati da se utvrdi da li svojim izjavama pojedinci iz SRS krše zakon o radu političkih stranka, i ako jesu, šta su onda reperkusije po stranku

-predložiti NS RS zakon o zabrani glorifikacije optuženih i presuđenima za ratne zločine ( Nenad Čanak je ovih dana predložio tako nešto)

-što pre podneti predlog opšteg zakona o antidiskriminaciji

Naravno, za sve ovo potrebno je žestoko se dobro pripremiti i ne dozvoliti verbalnu medijsku pobedu Aleksandra Vučića i drugih. Patetičan je poziv  Božidara Đelića policiji da reaguje na lepljenje plakata zato što radikali time “krše pet dogovorenih principa vlade”! Sramno je i saopštenje DS u kome se navodi da je Ratko Mladić načinio štetu Srbima i srpskom narodu, ne spominjući kakvu je i koliku štetu naneo muslimanima u Bosni. Očito je da to u Srbiji 2007 još uvek nije samopodrazumevajuće, pa je tako nešto neprihvatljiv kontrargument za ovakav propust.

 Limitacija slobode govora je normalna demokratska tekovina, pogotovu u post konfliktnim društvima i tamo gde drugi mehanizmi i institucije zaštite ljudskih prava i nivo svesti javnosti nisu visoko razvijeni. Toplo vam preporučujem tekst Freedom of Expression under the European Convention on Human Rights: A Comparison With the Inter-American System of Protection of Human Rights koji je napisala  Amaya Úbeda de Torres , u kome se između ostalog kaže “Freedom of expression cannot be unduly restrained, yet certain limits can be lawfully established. This article will analyze the right of freedom of expression and its possible restrictions by adopting a comparative approach that highlights the differences and similarities between the European Court of Human Rights’ recent case law, and the doctrines set forth by the Inter-American Court of Human Rights and the Inter-American Commission on Human Rights. These organs have interpreted the right of freedom of expression in order to establish rules governing the regulation of freedom of expression by states. Some specific matters in which both courts have been able to define the scope of freedom of expression and its restrictions studied in this article are the concept of prior censorship, the role of the press, and the case law concerning journalists, freedom of expression and public debate, and hate speech.”

Kanadski Vrhovni sud je 1992 potvrdio  presudu  osuđenom da je negirao Holokaust sa sledećim obrazloženjem:  The accused was charged with spreading false news contrary to s. 181 of the Criminal Code, which provides that "[e]very one who wilfully publishes a statement, tale or news that he knows is false and causes or is likely to cause injury or mischief to a public interest is guilty of an indictable offence and liable to imprisonment . . .". The charge arose out of the accused's publication of a pamphlet entitled Did Six Million Really Die? The accused had added a preface and afterword to an original document, which had previously been published by others in the United States and England. The pamphlet, part of a genre of literature known as "revisionist history", suggests, inter alia, that the killing of six million Jews before and during World War II and the Holocaust was a myth perpetrated by a worldwide Jewish conspiracy. The accused was convicted after a lengthy trial. On appeal, his conviction was upheld on constitutional grounds but struck down for errors in admitting evidence and in the charge to the jury. The matter was sent back for a new trial. The accused was again convicted and his conviction was affirmed by the Court of Appeal. This appeal is to determine whether s. 181 of the Code infringes the guarantee of freedom of expression in s. 2(b) of the Canadian Charter of Rights and Freedoms

PS Nema preporuka za međunarodnu zajednicu koja i sama  mejnstrimizuje radikle čisto zato što smatram da je ovo naša borba.