Weird Shit: VODIČ KROZ VIŠE DIMENZIJE

Juan Munoz

Na prošlom WS blogu nabacili smo par metafizičkih koncepata bez pretjerane ambicije  da ih dublje razvijemo i explejndujemo. S pravom bi se moglo reć' – lako je tako, ljubičastim vibratorom  gloginje mlatit.

No, što će poštenom čoeku vibrator ( i to još ljubičasti)? I kakva je ovo metafora, uopšte??

Ok, ništa...

Između ostalog tamo smo sveukupnu zbilju opisali kao odnos tri suštinski različite realnosti – fizičke, mentalne i matematičke.

O zadivljujućoj podudarnosti  matematičkih  i fizičkih istina (činjenica) već smo natuknuli par riječi. Takođe, spomenuli smo i da su matematičari otkrili čitave oblasti matematičkih istina  za koje (još)  ne nalazimo praktičnu  primjenu , niti uočavamo njihova naleganja na fenomene fizičkog kosmosa. Ili one čekaju nove naučne teorije kroz koje će  biti ovaploćene  ili su, pak,  namjenjene nekim  drugim kosmosima.

Slično važi i za pojedine (granične) spoznaje iz domena  psihičke stvarnosti. Možda nije najasnije kakava bi mogla biti njihova uloga u ordinarnoj stvarnosti, ali u svakom slučaju, one utiču da samu tu stvarnost mi doživljavamo “rasterećenije“, obogaćenu suptilnom slutnjom jednog šireg smisla.

Kako kaže David Chalmers (parafraziram)- Mi ne definišemo, niti objašnjavamo vrijeme i prostor, jer su oni fundamentalni pojmovi . Pa možda i teškoće koje imamo oko objašnjenja svjesnosti proizlaze iz istog para rukava, odnosno, činjenice   da je i sama svjest  jedan  fundamentalni okvir realnosti  koji je nemoguće objasniti nikakvim redukcionističkoim pristupom.

Ono gdje se  matematika i psihonautika vrlooo dobro  preklapaju glede opisa fizičke realnosti su njeni dimenzionalni  nivoi.

Nama poznati svijet sastoji se iz 3 dimenzije prostora i jedne dimenzije vremena. U njima se mi (s)nalazimo i osjećamo  kao riba u vodi, intuitivno familijarno, čak i zatvorenih očiju. To je naš gnosenološki  zavičaj. Gnijezdo&jezgro  bitka kroz koje protiče neprestani fluks  sadašnjeg trenutka.

Međutim, matematika nas uči da su u formalno-funkcionalnom  smislu više dimenzije (4+1, 5+1...) jednako realne kao i ove kojima dnevno svjedočimo.  Ok, topološke specifičnosti višedimenzionalnih prostora se mjenjaju, ali u operativnom smislu princip računa ostaje isti. No, tu se ionako radi samo o pukom multipliciranju suštinski istih veličina (prostornih dimenzija).  Njih teško  možemo da zamislimo, ali posjedujemo matematički aparat  pomoću kojeg relativno lako s njima operišemo.

Mnogo radikalniji impakt na dimenzionalnu strukturu svijeta ima M-terorija. U sadejstvu kompleksnih postavki teorijske fizike  i  sofisticirane  matematike ova teorija  je došla do sume od 12 dimenzija koje objašnjavaju funkcionisanje  našeg kosmosa. No, te dodatne dimenzije nemaju mnogo veze sa klasičnim dimenzijama kao što su dužina, visina i širina. Radi se o veoooma malim dimenzijama u prostornom smislu, na kojim se ispoljavaju specifična energetska svojstva kvantnih objekata. Pa iako čudne, i krajnje egzotične, one u suštini ne remete našu percepciju makrosvijeta. On i dalje ostaje u klasičnom 3+1 gabaritnom okviru.

Na povezivanje viših stanja svijesti sa višim prostornim dimenzijama nailazimo u radovima  britanskog matematičara Charles Howard Hintona i ruskog mistika P.D. Uspenskog. O ovome je inače bilo više  riječi u jednom od predhodnih WS blogova – Nešto malo o kvantnoj metafizici,  te se ovdje na njihove ideje  nećemo posebno zadržavati.

Umjesto toga  daću opis jednog mog ličnog psihodeličnog  iskustva  vezanog sa metadinamikom  viših prostoro-vremenskih dimenzija.  Radi se o DMT viziji u kojoj sam na vrlo upečatljiv, nezamislivo plastičan (s obzirom na složenost problematike) i zadivljujuć (ah, tamo je i onako sve zadivljujuće ;)) način bio počastvovan demonstracijom funkcionisanja višedimenzionalnih tokova na primjeru sopstvenog bića.

(Kratko podsjećanje iz “kvantne metafizike “  ; ) – u 4D prostoru naša tijela postaju neka vrsta zmijolike forme u kojoj se utapaju svi  naši sukicesivni 3D položaji. Ovo je najlakše dočarati analogijom sa  farovima automobila na snimku sa poduženom ekspozicijom.)

Ok, pođite sad od sebe samih koji u ovom trenutku  sjedite za vašim računarom ... da ne bi komplikovali šemu, zaboravimo na prošlost i usvojimo taj trenutak kao t0. Već u narednom kadru, oko njega se gomilaju svi potencijalni mikro pomaci koji iz njega mogu proisteći. Znači, začetak bilo kog mogućeg pokreta  - pomjeranja miša, pomicanja očiju, premještanja nogu... granaju se iz vaše početne pozicije započinjući različite istorije  događanja. Naravno, ovih inicijalnih kretnji  ima praktično beskonačno mnogo, čak i u tom infinitezimalnom odsječku vremena. Napominjem da su u njima sadržana  i odgovarajuća, prateća stanja  vaše psihodinamike, kao i fizioloških procesa. Praktično niste ni trepnuli, a već iz svakog od tih mnogih narednih  trenutaka (t1) kreće da se grana novo mnoštvo istorija hrleći ka t2 trenutcima, pa tako isto ka t3 ... Na ovaj način dobija se  geometrijska progresija broja mogućih pozicija, koji prosto bujaju s protokom vremena, popunjavajući  imaginarni prostor vašeg stanja.

“Vizuelno“ svi ti položaji, kao susjedne  komore,  stoje jedan pored drugog (uslovno govoreći), prostirući se do u beskonačnost kao međusobni odsjaji  dva naspramna ogledala. Ali umjesto da, kao u slučaju ogledala, imamo jedan pravac po kojem se prostire beskonačna multiplikacija njihovih refleksija, ovdje to umnožavanje ide u svim prostornim pravcima iz vašeg početnog položaja.

Vaše  glatko  zmijoliko 4D tijelo u 5D prostoru  pretvara se u nezamislivo gusto razgranato fraktalno stablo. Zmija postaje enormno  bodljikava.

Kao da onaj automobil, kojeg smo posmatrali u  produženoj ekspoziciji, u svakom dijeliću vremena skreće u svim pravcima na nekoj multi-raskrsnici koja se stalno pred njim pojavljuje. Mnogi od ovih tokova su ustvari veoma bliski, praktično podudarni, neki predstavljaju slične zaplete sa različitim krajevima, a neki vas već na prvoj krivini odvode u sasvim desetu priču,  ali svi zajedno oni  u potpunosti pokrivaju sva moguća dešavanja. Takođe, ona nisu nezavisna u odnosu na spoljne uticaje i dejstva iz okruženja, ali ćemo ih ovom prilikom apstrakovati u odnosu na njih.

Sad dolazimo do ključnog pitanja – Koja je  vaša od tog silnog mnoštva izfraktalisanih sudbina?  Ko ste vi u svemu tome?

Pa, vi ste ona jedna od bezbrojnih  niti koja teče  surfajući  na valu vaše sopstvene svjesnosti. Jedna od bezbroj opcija vašeg nezamislivo velikog  JA kojeg  niste ni svjesni. Vi ste vaša sopstvena partikularna svjesnost istrgnuta iz nezamislive punoće svijesti i zbivanja.

Ustvari, vaša svjest je svjesnost o svim prošlim trenucima, kroz koje ste prošli. U njima je vaše  3D tijelo formirano kao presjek kojeg opna tekućeg trenutka  (na narastajućem  vremenskom mjehuru) pravi sa vašim 4D tijelom, a koje nije ništa drugo do jedan ogranak vašeg 5D tijela.

...

To je ono dokle sam uspio da dobacim. Napominjem da sam sve TO, TAMO, vidio vrlo jasno, do u detalja,  rasvjetljeno  i objašnjeno tako plastično i efektno, kao što nam  globus  dočarava raspored kopna i mora na zemljskoj kugli. Ono što povezuje ovu DMT viziju i matematiku jeste fraktalno preslikavanje koje se više ogleda  u funkcionalnoj šemi nego nekom vizuelnom overlook-u.

6D+1 dimenzija bi valjda trebala da bude sve to ponovljeno u nekom drugom, paralenom univerzumu. No pitanje je da li vas tamo uopšte ima.