Chinese Art Boom

 Odmah da naglasim, nije ovo nikakva stručna studija. Ovo je prilog jednog pasioniranog ljubitelja umjetnosti, amatera, o predmetima njegovog strasnog interesovanja, a to je - dizanje tegova ... šala, šala ; )

Do prije godinu-dvije i ja sam (kao pretpostavljam većina vas) od kinseskih umjetnika čuo samo za Ai Weiwei-a i Yue Minjuna. Ovaj prvi je bio svjetski poznat po maštovitim instalacijama, a ponajviše kao koautor Pekinškog olimpijskog stadiona (poznatog kao ptičje gnijezdo), a ovaj drugi se proslavio svojim mnogobrojnim ironičnim platnima na kojima prikazuje likove koji se smiju, čak i u situacijama u kojima ti obično nije do smjeha.
Usput , čeprkajući po internetu u vezi sa njihovim radovima, počeli su predamnom da iskaču, jedno po jedno, dijela nekih novih zanimljivih, do tada savim mi nepoznatih autora. A onda je čudo od interneta učinilo svoje, i kao usred lančane reakcije bio sam zapljusnut radovima mnogobrojnih savremenih kineskih umjetnika.
Zato sam i odlučio da ovom prilikom napravim jednu mini izložbu,  po ličnom afinitetu, s tim da moram napomenuti da ću se zadržati samo na likovnoj umjetnosti i to na figuraciji, koja mi je intimno najdraža.
Jednostavno, kineska art produkcija je zadnjih godina toliko ekspandirala da bi njena iole sadržajnija prezentacija bila preobimna za jedan blog.
Mislim, moglo bi se to i postići s kačenjem linkova, ali ja volim šarene blogove, okićene slikama.

I čisto, reda radi, da dam jedan kraći istorijski pregled razvoja moderne likovne scene u Kini.
Sa početkom otvaranja Kine prema svijetu 1978. došlo ja i do dekonzervacije umjetničkog života. Drevna kulturna tradicija, ponovo je počela da izbacuje pupoljke na novoizraslim granama svog pethiljadugdišnjeg stabla.
Pokreti kao što su "scar painting" i "the art of the wounded" kao reakcije na doba Maove kulturne revolucije, bili su karakteristični za rane '80-te prošlog vijeka.
Takođem mnogi pravci koji su u Evropi nastajali u prvim dekadama XX vijeka, po prvi put su počeli da se primaju na kinsko tlo, dada, nadrealizam, apstraktno slikarstvo. Socijalne i političke teme bile su najzastupljenije u radovima umjetnika tog perioda.
Ipak, ono u čemu je Kina od početka 80-tih bila svjetski prestižna na art sceni su instalacije. Radovi umjetnika poput Xu Bing-a, Ai Weiwei-a su vrlo brzo našli put do najprestižnijh svjetskih galerija.

Nakon studentske pobune i njenog gušenja na Tjenanmenu, dolazi do naglog zaokreta u kineskom slikarstvu. Umjesto očekivane političke radikalizacije , mladi umjetnici se sve više okreću komercijalnoj strani svog stvaralaštva. Novac postaje njihova glavna preokupacija. Pri tom im na ruku ide i kineski ekonomski bum, jačanje platežne moći srednje klase i stvaranje sloja vrlo bogatih poslovnih ljudi. Staro je pravilo da nema umjetnosti bez mecena. Mislim, ima naravno, ali materijalna situiranost, razvijeno tržište umjetnina dozvoljavaju većem broju uumjetnika da dobro živi od svog rada, da, ono što se kaže, "opuste ruku". Rekao bi čovjek da će ovakva filozofija upropastiti vitalnost mlade kineske scene, ali desilo se upravo suprotno. Vitalnost i bogatsvo savremene kineske art produkcije
je upravo fascinantna. Ima tu svega, od  poetskog infatilizma ( tako karakterističnog za neke od najvećih evropskih slikara XX vijeka), urbanog duha metropola, koketriranja sa tradicijom, eskapizma, melanholije, erotike, pospodernističkih citata, popa, lowbrow-a  ... za svakog ponešto

E, sad dolazimo do najboljeg dijela u cijeloj priči, a to je da priče više nema, te samoproglašavam ovu izložbu otvorenom : )

Yue Minjun

Zou Tao

Zhong Biao

 Fang Li Jun

 Zhang Xiaogang